A Plague Tale: Innocence incelemesi

Anlatmak istediği bir hikayesi olan ve bunu lineer bir yapı içinde oyuncuya aktarmayı seçen yapımların sayısı giderek azalıyor. Eğer birilerini yenmek için değil de güzel bir hikaye dinleyebilmek için oyun oynayan biriyseniz, A Plague Tale: Innocence tam size göre demektir.

A Plague Tale çok ilginç oyun içi mekanikleri olan, şaşırtıcı fikirlerle dolup taşan bir yapım değil. Oyun tüm ağırlığını iki önemli unsurun üzerinde yoğunlaştırıyor: Hikaye ve atmosfer. Bu iki unsuru dengeli ve başarılı bir şekilde ekrana yansıtmak o kadar da kolay bir iş değil. Çünkü iyi bir öyküyü kaleme almak zaten zor bir meziyet ancak bunu oyuncuya hissettirecek, temas edecek şekilde aktaramadığınız zaman öykünün de hiçbir kıymeti kalmıyor. Mass Effect: Andromeda’da karşımıza çıkan saçma yüz animasyonları nedeniyle diyalogların bir anda değersizleşmesi gibi… Karakteriniz o sırada kemiklerine kadar korktuğunu belli eden cümleler kurabilir ancak ekrana yansıyan dünyanın görüntüsü o korkunun sebebi olacak işaretleri taşımıyor, kulağınıza ulaşan ses ve melodiler bu ağırlığı desteklemiyorsa karakterinizle empati kuramaz ve korkusuna eşlik edemezsiniz. Neyse ki A Plague Tale bu iki unsuru da muazzam bir şekilde işleyerek oyuncuyu ekran başında adeta mest ediyor.