Crash Bandicoot N. Sane Trilogy incelemesi

NAUGHTY DOG’UN EMANETİNE HIYANET YOK!

Farkındaysanız yazının bu kısmına kadar N. Sane Trilogy hakkında bir şey söylemedik. Bunun sebebi, oyunun piyasaya çıkmış olan ilk üç Crash Bandicoot’un “remake” versiyonlarını bünyesinde barındırıyor olması. Kısacası, bu oyun ile ilgili konuşurken öncelikle eski versiyonlarından dem vurmak, ardından da yeniden yapım versiyonuyla birlikte üzerlerine ne ekleniyor irdelemek gerekiyor. Çünkü sonradan değineceğimiz teknolojik dokunuşların dışında, oyunlar oldukları gibi korunmuş ki gözümüzde bu bir artı.
Paketin içinde Crash Bandicoot, Cortex Strikes Back ve Warped oyunları yer alıyor. Bu noktada şunun altını çizmek durumundayız; her ne kadar oyunları Naughty Dog yapmış olsa da, bu yeniden yapımlar başka bir firmanın, yani Vicarious Visions’ın ellerinden çıkma. Bu bilginin endişe verici olduğunu bildiğimiz için inceleme henüz noktalanmadan içinizi rahatlatalım; Crash Bandicoot N. Sane Trilogy şu ana kadar yapılmış belki de en iyi remake olabilir.

SEN GİBİSİ GELMEDİ BE CRASH
Hem genel kanı hem de bizim şahsi düşüncemize göre söz konusu üç oyun içinde en iyisi Cortex Strikes Back olmuştur daima. İlk oyun 3 boyutlu platformun doğum anına denk geldiği için pek çok sorunu da bünyesinde barındırıyordu haliyle. Özellikle “derinlik algısı” noktasında son derece tutarsızdı ve bu nedenle zıplamak istediğiniz bir noktaya ekseriyetle zıplayamazdınız. Oyunun zaten bir noktadan sonra pik yapan zorluk derecesi, bu sıkıntının da eklenmesi ile birlikte çileden çıkaran bir seviyeye ulaşırdı. İkinci oyun ise firmanın ustalık eseriydi diyebiliriz. Oynanışa yönelik sorunlar giderildiği gibi, içerik olarak da dudak ısırtan bir zenginliğe ev sahipliği yapıyordu. Birbirinden farklı ve değişken oyun alanları, sürekli evrilen oynanış sistemleri, gizli yollar, bulunması imkansıza yakın toplanabilir eşyalar vesaire derken başından kalkmaz olmuştuk. Üçüncü oyun da çok iyiydi ancak yenilik olsun diye eklenen pek çok içerik (su altı, motor kullanımı…) biraz oyunun ruhundan uzaklaştırıyordu sanki. Kesinlikle kötü değildi,
ancak bir Cortex Strikes Back de değildi hani. Bugün tekrardan başlarına oturup oynadığımızda, günümüzde dahi çok az oyunun bu kalite seviyesine ulaşabildiğini görüyoruz. Ve hala zorlanıyoruz, hala ölüyoruz, hala çileden çıkıyoruz…