F.E.A.R 2: Project Origin

Faruk AKINCI 14 Mayıs 2009 16:59 - Güncelleme: 14 Mayıs 2009 17:48

Bir patlama olmuştu, hatırlar mısınız? Hem oyun dünyasında… Hem de ilk F.E.A.R.’da… Bu patlamanın ardına gidiyoruz bu kez. Ve bilin bakalım bizi kim karşılıyor. Alma’yı unuttuysanız eğer, onu tekrar hatırlama vaktidir.
İlk oyunun sonu bizi koca bir patlamanın ortasında bırakmıştı. Birkaç soru işareti ve terli faniladan sonra heyecanla FEAR’ın ikincisini beklemeye koyulmuştuk. Şehrin büyük kısmı koca kalıntılardan ibaret ve bu kez Delta Force’dan Michael Becket olarak şeytani Armacham Teknolojileri’nin başkanı Genevieve Aristide’ı yakalama görevi bize düşüyor. Geri kalanı ise bırakalım oyun size anlatsın. Oyuna başladığınız anda birtakım korkunç sanrılar yakanıza yapışıyor ve savaşın ortasında garip görüntüler gelmeye başlıyor ekrana. Alma’nın korkunç geçmişine dair izlerle boyanıyor ekran ve -en azından oyunun başlarında- hiç beklemediğiniz anlarda garip hayaletler bir lanet olup peşinize düşüyorlar. Ve evet, oyuna ürkerek devam ediyorsunuz.

YARIM ELMA
Oyunumuz su katılmamış bir ‘First Person Shooter’ oyunu. Zaman zaman bu katıksızlığa derman olan Mech aksiyonuna da girişiyorsunuz ancak bu daha sonra değineceğimiz bir konu. İlk oyun gücünü ilginç hikayesinden ve bu hikayenin aktarım yollarından alıyordu. Sizi hiç beklemediğiniz anlarda vuran senaryo parçaları ve sağlam oynanış ilk oyunu kaliteli kılan başlıca etmenlerdi. İkinci oyunda ise tüm bunlar korunmuş ancak ilginç bir şekilde tüm senaryo parçaları, nasıl diyelim, ‘tahmin edilebilir’ hale gelmiş. Oyunun ilk birkaç saatinde gerçekten korkuyor ve irkiliyorsunuz ancak bir süre tüm bu sanrılar daha tahmin edilebilir bir hale gelmeye başlıyor. İşin daha kötü olan yanı ise ilk oyunun hikayesine biraz olsun hakimseniz, ikinci oyunda gidişatı otomatikman tahmin etmeye başlıyorsunuz. Bu şekilde söylemek istemiyordum ama haydi onu da söyleyelim: FEAR 2 zaman zaman korkunç derecede klişelere saplanıyor. İşin daha da kötü olan yanı ise şu ki atmosfere çok şey katan sanrılar ve flashback’ler konu aktarımına hemen hemen hiçbir şey katmıyor. Evet, oyunun atmosferi hala çok güçlü ancak senaryo bazında inilebilecek onca derinlik varken, hikayenin yüzeyde kalması gerçekten hayal kırıklığı oldu. Tamam, kabul ediyoruz ki son derece negatif bir şekilde başladık yazıya. Ancak son derece merakla beklediğimiz bir oyunun, özellikle de gücünü ve bağlayıcılığını senaryosundan alan bir oyunun hikaye anlatımı konusunda bu denli zayıf kalması canımızı sıktı. Atmosfer yaratımı konusunda ışık ve ses kullanımını bu denli iyi kullanan bir oyunun, iş merak uyandırmaya gelince bu denli zayıf kalması FEAR kalitesindeki bir oyun için kabul edilebilir bir durum değil. Yazının bu kısmına kadar bardağın boş kısmını yazdık. Biraz da dolu tarafına bakalım: Öncelikle FEAR 2 taş gibi oyun dinamiklerine sahip. İlk oyunda bizi kendine esir eden keskin çatışma hissiyatı aynen korunmuş. Özellikle önünüzdeki herhangi bir nesneyi düşürüp siper olarak kullanabiliyor olmanız çatışmaları daha da heyecanlı kılmış. Zamanı yavaşlatma özelliği de yerli yerinde duruyor. Alma ile olan psişik bağımız sayesinde kullanabildiğimiz bu özellik, ilk oyunda da olduğu gibi çatışmalara çok şey katıyor. Düşman yapay zekası da son derece iyi işler çıkarıyor. Siper almak, organize olup çatışmak gibi aksiyonları harika kotarıyorlar. Bu nedenle çatışmalar oldukça keyifli geçiyor. Haldır haldır ilerlemek yerine taktik uygulamak ve saklanarak gitmek zorunda kalıyorsunuz. Tüm bunlara silah ve mühimmat kullanımındaki dengeleri gözetmek zorunda olduğunuzu da eklersek ortaya oldukça tatminkar bir oyun deneyiminin çıktığını söyleyebiliriz.

GÖNÜL ALMA
Oyunun çıkış öncesi videolarında en dikkat çeken özellik kuşkusuz Mech kullanımıydı. Çatışmalarda üslerimizin bizim için bıraktığı savaş robotlarını kullanabiliyorduk. Denedik ve gördük ki, Mech kullanımı gerçekten videolarda göründüğü kadar iyi; kontroller sağlam, ateş etmek ve vuruş hissiyatı son derece tok. Piyade olarak tabanvay ile takıldıktan sonra bir Mech’e atlayıp ortalığın tozunu atmak gerçekten çok eğlenceli. Kendinizi bir bölüm sonu boss’u gibi hissediyorsunuz. Bir elinizde füzeler, diğer elinizde ağır makineli tüfek ile önünüze geleni indiriyor ve çok ama çok eğleniyorsunuz.

GELME ARTIK
Oyunun ses ve müzik ile ilgili hiçbir sıkıntısı yok. Bu iki unsur atmosfer yaratmak konusunda bütüne çok şey katıyor. Gelgelelim grafikler pek de iç açıcı sayılmaz. Karakter modelleri ve animasyonları son çıkan oyunlardan biraz geride kalmış. Özellikle geçen ay bu sayfaların konuğu olan Killzone 2’yi gördükten sonra FEAR 2’nin grafikleri pek de parlak gelmiyor. Karakterler dışında bölüm tasarımları da oldukça yüzeysel ve çizgisel bırakılmış. Çok daha iyisini beklerdik Monolith’ten.

UZAKLAŞ BE ALMA!
FEAR 2 ne yazık ki iddialı reklam kampanyalarının yarattığı heyecanı ve beklentiyi karşılamıyor. Ne var ki oyunu senaryo anlatımının ve yeni nesil oyunların geldiği noktanın biraz dışında tutarsanız gerçekten korkacak ve taş gibi oyun dinamiklerinin tadına varacaksınız. Her oyuncunun bir FPS oyunundan beklentileri farklı olacaktır, ancak ilk FEAR hayranlarının sorularını pek de cevaplamayan bu oyunun tam anlamıyla beğenilme ihtimali çok düşük.

DEVİRİN

Çatışma anlarında nesneleri devirerek artlarına saklanabiliyorsunuz. Özellikle etrafınızın sarıldığı anlarda saklanacak bir şeyler bulmaya çalışırken önünüzdeki masayı devirip arkasına saklanmak oldukça etkili.

YAVAŞLATIN

Sıkıştığınız anlarda zamanı yavaşlatın; hem çatışmanın keyfine varın, hem de düşmanları teker teker keklik gibi avlamanın. Zaman zaman son derece kalabalık gelen düşman gruplarına karşı oldukça etkili bir yöntem.

BİNİN

O önünüzdeki de ne öyle? Evet, o bir Mech! Son derece güçlü bir savaş robotu. Oyunun belki de en güzel anlarını bu robotları kullanırken yaşıyorsunuz. Ortalığın tozunu dumana katıp etrafta kimsecikleri bırakmıyorsunuz.

KORKUN

Hem de çok korkun. Özellikle oyunun başlarında hiç fark etmediğiniz anda ekranda beliren hayaletler, görüntüler, parçalanan askerler ve anlamsız manzaralar ile yüreğiniz ağzınıza gelecek.

KAYBOLMAYIN

Oyunun haritaları genelde çizgisel olmasına rağmen zaman zaman kaybolabiliyorsunuz. Sokaklar ve binalar arasında geçen bu kovalamacada size yardımcı olabilecek yer işaretlerini gözden kaçırmayın.