Fotoğrafı videodan ayıran en temel özellik, ortada bir “ses” olmaması. Bu sessiz sinemada insanlar, nesneler, manzaralar çok şey anlatır belki ancak kafamızdaki seslerin dışında gerçek bir ses duyamayız. Yine de o fotoğraflar çekilirken veya basılmaya hazırlanırken çok sesli bir koro eşlik eder fotoğraf sanatçısına. Tıpkı Robert Marshall isimli fotoğraf tutkununun “seslendirdiği” koro gibi.
Günümüzde cep telefonlarının fiziksel olmayan deklanşör sesi, bilgisayarın fan sesi, farenin klik sesi dışında fotoğraf çekme veya çekilenleri hazırlama işlemleri sırasında “gerçek” bir ses duymak mümkün değil. Şimdilerde retro adı altında hipster mıknatısı misalı yeniden pazarlanan analog kameralar çok daha zengin seslere sahipti. Film rulosunun açılma ve yerleştirilme sesi, kallavi deklanşör tuşunun o sırada gerçekten bir şey çekiyormuş hissi veren sesi, film şeritlerinin dalgalı sesi… Şu anda kulağa yüzyıldan kalma bir ninni gibi gelse de çok da geçmiş sayılmayan bir geçmişte herkesin aşina olduğu seslerdi bunlar. Güzel görüntülerle süslenen o seslere yukarıdaki videodan kulak verebilirsiniz.