Wolfenstein 2: The New Colossus incelemesi

ANLAM TAŞIYAN KARAKTERLER

Dinginlik anlarında ise oyun sinematiklerle resmen şov yapıyor. 100’den fazla aktörün, 40 saatin üzerinde kaydedilen performansları ile hayat bulan oyun içi ve dışı sinematikler, küçük büyük ayırt etmeksizin tüm karakterlerin derinlik kazanmasına imkan tanıyor. “Sen bir yürüyen silahsın, git ve öldür” demek yerine, ekip arkadaşlarımızla olan diyaloglarımıza önem göstermesi ve her birinin kendi ajandalarına sahip olması çok iyi işlenmiş. Günün sonunda her biri aynı amaç doğrultusunda bir araya gelmiş olan bu insanların, kusurları ve eksiklikleriyle işlenen hikayeleri bazen aksiyonu bırakıp onlarla konuşmak istemenize bile neden oluyor.

Hele diktatör Engel’in Nazi karşıtı kızı, grup içinde muazzam diyaloglar oluşmasını sağlıyor. Grafiklerin ve seslendirmelerin harika olmasını çatışma anlarından ziyade, bu kısımlar üzerinden ele aldığımızı da belirtelim. Çünkü karakterlerin ruh halini de yansıtmayı başaran, çok iyi bir işçilik var ortada. Grafiklerin güzelliği işgal altındaki Amerika topraklarında da kendini gösteriyor. Önceki oyuna göre daha geniş alanlara sahip olan The New Colossus, “Amerika böyle bir rejim tarafından işgal edilseydi nasıl bir yer olurdu?” sorusunu çok başarılı bir şekilde resmetmeyi başarıyor.

FPS SEVEN HERKESE GÖRE

Bugün iyi bir FPS değerlendirmesi yapmak istediğimiz zaman, Bioshock seviyesinin altını kabul etmediğimiz bir dönem yaşıyoruz. Uzun zamandır Wolfenstein bu seviyelere ulaşmakta zorluk yaşıyordu ne yazık ki ancak hikaye ve karakterlere de önem vermesi sayesinde, The New Colossus’un bu kalibrede rahatlıkla değerlendirilebileceğini söyleyebiliriz. Evet belki 92 yılında oyun dünyasına yaptığı etkinin bir benzerini burada tekrarlayamıyor ancak hem eski hem de yeni dönem oyuncuları aynı pota altında mutlu edebilen çok iyi bir oyun olmayı başarıyor.